Άλκη Ζέη: Η Ελλάδα μέσα μας

 

Η Αλκη Ζεη είναι πλέον η (μυθ)ιστοριογράφος της ζωής μας. Αυτή που, με περισσή καλλιτεχνία και πένα που ζωγραφίζει (με) τις λέξεις, κατορθώνει να διεισδύσει στην ψυχή της Ελλάδας, γυμνώνοντας τις δικές της αναμνήσεις και την ίδια της τη ζωή. Παρουσιάζει, δε, τα στοιχεία που συνθέτουν ένα τέλειο μυθιστόρημα: σασπένς, ένταση, μυστήριο, πάθη, δράση, ιστορίες προσωπικές, περιβάλλον με πολιτικά γεγονότα.
Δηλαδή, η ίδια η χώρα μας τα χρόνια, πριν η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» ζήσει όσα έζησε. Οταν η κυρία Ζέη ως παιδί, διάλεγε τα μολύβια της, μάθαινε τη ζωή και αποφάσιζε να ακολουθήσει τον δρόμο τον προοδευτικό σε αυτή τη ζωή. Εχουν σημασία, τελικά, το νόημα και η ακτινοβολία που εκπέμπουν τα βιβλία της.
Διότι η «Σουίτα» ήταν κατάμεστη – και πολύ μικρή για μια τέτοια συνάντηση -, περιμένοντας όλοι ανεξαιρέτως να ακούσουν.
Τι να ακούσουν; Τα πάντα! Οι ερωτήσεις αφορούσαν σε «απλές» απορίες των παιδιών, αλλά και σε πιο πολιτικά προσωπικές, για το αν υπήρξε απογοήτευση από την πτώση των καθεστώτων των χωρών της ανατολικής Ευρώπης.
Η κάθε ερώτηση, εξάλλου, εξέφραζε την προσωπική αδημονία όσων εκφράστηκαν (διότι οι περισσότεροι παριστάμενοι, ρουφούσαν ζωή), να επικοινωνήσουν με τη μεγάλη μας συγγραφέα. Και δεν είναι υπερβολή ο συγκεκριμένος επιθετικός προσδιορισμός. Τόσα και τόσα βιβλία, που δεν είναι μυθιστορήματα, αλλά… είναι. Που είναι παιδικά, αλλά… δεν είναι. Που είναι προσωπικά, αλλά… δεν είναι. Τόσες και τόσες αφηγήσεις και γεγονότα, από μια ζωή που, για άλλους, είναι απλώς ταινία φαντασίας.

Σε ένα απόσπασμα του βιβλίου «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», που διάβασε η εκ Λαρίσης κ. Μπούρα, των εκδόσεων Μεταίχμιο, αναφέρεται ότι, ένα συγκεκριμένο κείμενο θα το έδινε η κ. Ζέη «στη Διδώ». Δηλαδή, εντάξει, τόσο απλά: θα το έδινε στη Διδώ.
Τη Διδώ Σωτηρίου με τα «Ματωμένα Χώματα», που ήταν αδελφή της Ελλης Παππά, της συντρόφου του Νίκου Μπελογιάννου. Και η νεαρά Αλκη Ζέη, σε μια σκηνή που μόνο να φανταστούμε μπορούμε, συναντούσε και συζητοούσε με τον Χατζηδάκι και τον Ελύτη, τον Μποστ, τον κάθε διανοούμενο, και σκεπτόμενο, και αγωνιστή της εποχής εκείνης, έτσι απλά, ως παρέα μεγαλουργούσα, ως καθημερινότητα, ως πτυχή μιας ζωής με στόχονα αλλάξει τα πάντα – ή, τέλος πάντων, ό,τι πιστευε ο καθένας ότι ήθελε να αλλάξει.
Κι εμείς τα διαβάζουμε όλα αυτά σαν σε κείμενο στα όρια μύθου και πραγματικότητας, ενώ για κείνη ήταν απλώς η ζωή της…
Η δρ. Γλωσσολογίας, κ. Αλεξάνδρα Χιώτη (και ως οργανωτική γραμματέας του Συνδέσμου Φιλολόγων, που συνδιοργάνωσε την εκδήλωση) με πιο φιλολογικούς όρους παρουσίασε το σύνολο του έργου της. Ο Κώστας Μιχαλάκης, φιλόλογος κι αυτός, μίλησε ουσιαστικά και παραστατικά για το βιβλίο (ναι, είναι δύσκολο να γράψω για τον αδελφό μου). Αλλά η ουσία της εκδήλωσης του βιβλιοπωλείου Τσιοπελάκου, το βράδυ της Τρίτης 29 Απριλίου, ήταν ότι πλέον, η Αλκη Ζέη δεν είναι ούτε η γιαγιά που θα θέλαμε πολλοί να έχουμε, όπως είχα γράψει προ 12 ετών, όταν είχε ξαναέλθει στα Τρίκαλα (χωρίς να προσβάλλω ουδεμία γιαγιά, αφού κάθε μία είναι μοναδική προσωπικότητα), ούτε η αρραβωνιαστικιά των νεανικών μας χρόνων. Είναι, τελικά, η Ελλάδα μας. Και για αυτό, την ευχαριστούμε.

Θανάσης Μιχαλάκης
trikkipress.gr, 1-5-2014